Taksonomia Blooma jest strukturą nauczania używaną do tworzenia sprawiedliwych testów, które dokładnie sprawdzają wiedzę uczniów. Jest to pomocne narzędzie do oceny tego, jak dobrze kursy e-learningowe, webinary i szkolenia na żywo uczą uczniów nowych koncepcji.
Taksonomia dzieli cele nauczania na 6 poziomów. Każdy poziom wymaga od uczniów osiągnięcia wiedzy i umiejętności wstępnych na niższych poziomach.
Czym jest taksonomia Blooma?
Taksonomia Blooma to logiczna struktura klasyfikująca cele edukacyjne od wiedzy do oceny. Została opublikowana w 1956 roku i od ponad pół wieku jest wykorzystywana przez psychologów poznawczych i pedagogów do wyznaczania celów edukacyjnych i oceny osiągnięć uczniów.
W 2001 roku opublikowano jej poprawioną wersję, aby odpowiedzieć na krytykę, że oryginalna taksonomia przedstawiała uczenie się jako statyczny proces. W nowym wydaniu użyto czasowników zamiast rzeczowników, aby odzwierciedlić, że uczenie się jest procesem aktywnym, a nie pasywnym.
Taksonomia Blooma była pierwotnie podzielona na trzy domeny: domenę poznawczą (wiedza), domenę afektywną (postawy i wartości) oraz domenę psychomotoryczną (umiejętności). W 2001 roku grupa psychologów poznawczych, teoretyków programów nauczania, badaczy instrukcji i specjalistów od testowania przerobiła oryginalną taksonomię, aby uczynić ją bardziej dynamiczną. W rezultacie powstała bardziej wszechstronna klasyfikacja celów edukacyjnych, która lepiej odzwierciedla sposoby, w jakie ludzie zdobywają i rozwijają wiedzę, umiejętności i zrozumienie. Ta poprawiona taksonomia jest dziś szeroko stosowana w klasie.
Taksonomia Blooma w działaniu
Taksonomia Blooma jest potężnym narzędziem, które można wykorzystać do ustrukturyzowania lekcji w celu maksymalizacji uczenia się uczniów. Opracowana przez amerykańskiego psychologa edukacyjnego Benjamina Blooma w 1956 roku, jest hierarchicznym podejściem do organizowania umiejętności poznawczych na sześciu poziomach.
Pomaga nam planować ambitne lekcje, które spełniają potrzeby uczniów. Może pomóc nam w planowaniu ambitnych lekcji, które zaspokoją potrzeby uczniów. Stanowi również ramy, w których można realizować zadania, oceny, pytania i cele.
Przewodnią zasadą taksonomii jest to, że uczenie się wymaga wiedzy wstępnej na niższych poziomach, zanim będzie można ją zastosować na wyższych. Pierwsze trzy poziomy – zapamiętywanie, rozumienie i stosowanie – obejmują przypominanie i analizę informacji.
Ostatni poziom – tworzenie – obejmuje łączenie wiedzy i pomysłów w oryginalną pracę lub formułowanie rozwiązania problemu. Ten etap może być bardzo trudny do osiągnięcia przez uczniów, ale jest ważny dla wszystkich uczących się.
Taksonomia Blooma w ocenianiu
Taksonomia Blooma jest ważnym narzędziem oceny uczenia się. Pomaga nauczycielom wyznaczać cele, zadania i oceny na odpowiednim poziomie myślenia, zapewniając, że uczniowie są na właściwej drodze.
Pierwotna taksonomia składała się z sześciu poziomów: Wiedza, Rozumienie, Zastosowanie, Analiza, Synteza i Ocena. Poziomy te leżą u podstaw domeny poznawczej, w której uczniowie muszą być w stanie przypomnieć sobie i zrozumieć pojęcia i wzorce, zanim przejdą do wyższych poziomów myślenia.
W 2001 roku grupa badaczy, psychologów i specjalistów od oceniania opublikowała poprawioną wersję Blooma. Oznacza to, że pytania na każdym z 6 poziomów powinny zawierać określone czasowniki czynnościowe, takie jak „rozpoznać” lub „przypomnieć”, aby skutecznie sprawdzić, czy uczeń zrozumiał informacje i potrafi je zastosować w zadaniu. Używanie tych czasowników pomoże Ci również tworzyć testy sprawdzające poziom wiedzy i umiejętności ucznia.
Taksonomia Blooma w klasie
Taksonomia Blooma jest skutecznym narzędziem dla nauczycieli, które pomaga im tworzyć cele nauczania odpowiadające potrzebom uczniów. Pomaga także w określeniu postępów uczniów w nauce podczas lekcji lub między lekcjami, a także w określeniu celów programowych w całym kursie.
Oryginalna wersja taksonomii Blooma została opublikowana w latach 50. ubiegłego wieku, ale później została zmieniona, by uczynić ją bardziej nowoczesną i możliwą do zastosowania w praktyce edukacyjnej XXI wieku. Psychologowie poznawczy, teoretycy programów nauczania i badacze instrukcji przerobili taksonomię Blooma, by uczynić ją bardziej dynamiczną.
Takie przerobienie zmieniło wiele rzeczowników, które były używane w oryginalnym modelu, na czasowniki bardziej zorientowane na działanie. Było to odzwierciedleniem nowego rozumienia, że uczenie się jest procesem aktywnym, a nie biernym zdobywaniem wiedzy.
