Podczas operacji chirurg usuwa uszkodzony staw biodrowy i zastępuje go sztucznym stawem. Jest to jedna z najskuteczniejszych operacji w medycynie.
Twoje nowe biodro może mieć panewkę wykonaną z mocnego metalu, wkładkę, która mieści się w panewce, kulę zastępującą głowę kości udowej i metalowy trzpień, który sprawia, że staw jest bardziej stabilny.
NFZ – Non-Fracture Zone
Staw biodrowy jest stawem kulowo-gniazdowym, w którym górna część kości udowej (kość udowa) mieści się w zakrzywionej panewce (panewce). Staw jest podtrzymywany przez ścięgna, więzadła i inne tkanki miękkie.
Normalnie, zdrowe biodro jest wolne od bólu i może poruszać się płynnie i łatwo. Jednak biodro może ulec złamaniu (pęknięciu), jeśli zostanie skręcone lub obrócone nagle lub z upływem czasu.
W młodszych osobach złamania powstają zwykle w wyniku nagłego upadku lub urazu sportowego (złamanie z powodu stresu). Staw biodrowy może również ulec złamaniu u osób starszych, które cierpią na osteoporozę – stan, w którym kości są słabe.
Całkowita wymiana stawu biodrowego to zabieg chirurgiczny polegający na zastąpieniu uszkodzonego stawu biodrowego metalową obudową. Proteza jest mocowana na miejscu za pomocą cementu kostnego, dzięki czemu może niemal natychmiast przenosić ciężar.
Ta nowa konstrukcja endoprotezy stawu biodrowego pozwala pacjentom na chodzenie i bieganie bez kul niemal natychmiast po operacji, jeśli proteza jest zacementowana na miejscu. Jeśli proteza nie jest zacementowana, kość udowa musi „wrosnąć” w implant, zanim zostanie on umieszczony w prawidłowej pozycji i będzie mógł w pełni nosić ciężar ciała. Proces ten trwa od czterech do sześciu tygodni. Zakładając, że nowa proteza nie będzie poddawana nadmiernym obciążeniom i nie ulegnie uszkodzeniu w wyniku wypadku lub uprawiania sportu, powinna przetrwać od piętnastu do dwudziestu pięciu lat.
NFZ – Mocowanie bezcementowe
Cement kostny jest syntetycznym, akrylowym polimerem, który szybko wysycha i jest w stanie przytwierdzić elementy protetyczne stawu do cienkiej kości. Pacjenci z osteoporozą lub inną porowatą kością mogą nie odnieść korzyści z cementowanego implantu, ponieważ między protezą a tkanką kostną tworzy się słabe połączenie.
W ciągu ostatnich dwóch dekad opracowano wiele nowych cementów kostnych, które zapewniają lepsze mocowanie niż konwencjonalny cement kostny. Jednak nadal istnieją pewne problemy. Na przykład, złamania okołoprotezowe i lizy są częstsze w przypadku trzpieni bezcementowych.
Co więcej, częstość występowania zespołu wszczepienia cementu kostnego (BCIS) jest również wyższa w przypadku hybrydowego i odwrotnego hybrydowego mocowania niż w przypadku trzpieni cementowanych. Jest to rzadkie powikłanie związane z przemieszczaniem się materiału cementowego do krwiobiegu, co może prowadzić do trudności w oddychaniu i zatrzymania akcji serca.
W ostatniej analizie Zhang i wsp.5 porównali długoterminową przeżywalność pierwotnej całkowitej artroplastyki stawu biodrowego z użyciem trzpienia cementowego i bezcementowego na podstawie pięciu międzynarodowych rejestrów stawów, w tym Szwecji, Norwegii, Anglii i Walii, Australii i Nowej Zelandii. Stwierdzili oni, że cementowe mocowanie ma ogólnie lepsze długoterminowe przeżycie niż mocowanie bezcementowe we wszystkich grupach pacjentów. Dotyczy to zwłaszcza starszych pacjentów.
NFZ – Mocowanie za pomocą cementu
Cement jest proszkiem i płynnym składnikiem, które są mieszane w celu utworzenia utwardzonego polimeru akrylowego, który jest używany do mocowania elementów protetycznych. Ma wiele różnych właściwości, które są bezpośrednio związane z metodą mieszania, użytymi chemikaliami, lepkością, porowatością, antybiotykami użytymi w składzie cementu i jego sterylizacji, temperaturą pracy oraz fizycznymi i mechanicznymi właściwościami materiału [61].
Użycie cementu kostnego jest często preferowaną opcją, kiedy chirurg zabezpiecza protezę stawu biodrowego, ponieważ zapewnia to pełne noszenie ciężaru ciała wkrótce po operacji, co pozwala pacjentom na szybszy powrót do aktywności ruchowej. Może to również zmniejszyć ryzyko rewizyjnej operacji stawu biodrowego i zakażenia stawu protetycznego (PJI).
Powszechną praktyką jest umieszczanie metalowego trzpienia i kuli w kości i zabezpieczanie ich cementem kostnym. Metoda ta może być szczególnie odpowiednia dla młodych i aktywnych pacjentów, ponieważ sprzyja naturalnemu wrastaniu struktury kostnej w nowy staw w miarę upływu czasu, zmniejszając prawdopodobieństwo zwichnięcia i konieczności dalszej interwencji chirurgicznej.
W kilku badaniach wykazano, że zastosowanie kombinacji cementu kostnego i cementów kostnych obciążonych antybiotykami (ALBC) wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia PJI niż samo cementowanie. Jednakże stosowanie ALBCs jest nadal przedmiotem dyskusji w praktyce klinicznej, a w różnych badaniach uzyskano sprzeczne wyniki.
